Bir yol açılsada gitsem, Kâbeye yüzümü sürsem!

Bir yol açılsada gitsem Kâbeye yüzümü sürsem diyerek başladı hasret şiirimin ilk dizeleri.

Elime geçen bir kâbe fotoğrafının altına yazıp mescide astığım günü unutmam hiç, çocukluğumdaki oyuncak hayallerim gibi olmuştu, istediklerimin resmini çizer yastığımın altına koyar beklerdim. O yaşlardan kalma bir alışkanlık olsa gerek yine öyle yapmışım.

Layık görmeyince huzura gitmek hayalden ötesi değildi Medine’ye Mekke’ye ayak basmak…

Yoksa bi pasaport kadar yakın olan ziyaret neden beklesin yıllar boyu…

Hazırlıklarımız hiç bitmek bilmedi, valizde gidenler kimin umurunda manen hazır olmalı idim, Kâbemi ilk gördüğümde neler olacaktı duam ne olacaktı, düşünmek için uzunca vaktim olmuştu uçakda ama ne bilecektim ki onu ilk gördüğüm an adım dahil herşeyi unutacaktım…

Ayağının tozuyla derler ya iner inmez koştuk mescidi haram’a yerdeki tozuna can feda diyecektim oraları görünce...

Hocamız Kâbe’nin yanına gidene kadar eğin başınızı beni takip edin dedi sanki yüzler kilometre yol gittim mescidin içinde, koluma çarpan insanlar vardı dua ederken kendini kaybetmiş olanlar birbirlerine seslenenler ve aşk ile ağlayanlar.

Şimdilik sadece ayak bileklerim hizasında olanlar bunlardı peki ya vuslat ne vakit olacaktı… Bir girdaba girmişimde beni içine çekiyor gibi duraksamadan ilerliyorum kulağıma gelen uğultu artıyor insanlar çoğalmaya başlıyor. 

Ve bir ses ile irkiliyorum

Kaldırın başınızı işte Allah’ın beyti karşınızda!

Mahçup şekilde tereddütle ama o kadarda heyecanla ağır ağır gözlerimi karşımdaki simsiyah örtüye kilitliyorum, bunca zaman “nerede olursanız olun namazda yüzünüzü kâbeye dönün emri ile hep karşımda düşünmeye çalıştığım küp şeker gibi kare bir yapı değil gördüğüm şimdi aynı anı düşünerek hep tekrar ettiğim cümle bu yapı yaşıyor!

Şimdi dünya gözümde bir beden oluyor kalbi ise beytullah! Bir saniye bile durmadan atan sanki burada biriken maneviyatı tüm dünyaya koruyucu kalkan gibi pompalayan bir ana makine!

Şimdiye kadar gördüğüm en güzel manzara…

Binlerce insanın başka dillerde, başka bedenlerde söylediği ortak şey!  ALLAH!

Zihni dururmu insanın, hafızası anlık silinir mi? Beytullah’ın gizemi ve güzelliği karşısında nutku tutulan bizler peki ya cemalini görsek kül olup savrulmaz mıyız Ya Vedud!

Uzakta daha fazla duramıyoruz dev mıknatıs kendine çekiyor bizi aman yarabbi bu nasıl bir koku? Her yanı sarmış misk kokusu. 

Şimdi ayaklarım yere basmıyor beden ruhdan ayrılmış gibi; kafes ben olmuşum kuş çoktan vatanına uçmuş, yaklaşıyoruz adım adım şimdi tamda eteklerinin dibindeyim uzaktan hiç bu kadar uzun görünmüyorsun gönlümün nuru şimdi başın arşa değiyor sanki! 

Çevrende uçan kuşlar var dikkat ediyorum da sanki tavaf yapıyorlar…

Sana bakmaktan yüzümü çeviremediğimden insanlara çarpıyorum sürekli, kafileyi kaybediyorum sıkça kalabalık arasında birde gözlerimdeki yaşlar etraftan yüzüme püskürtülen zemzem suyuna karışıyor, zihnim hala allak bullak lakin ilk düşündüğüm şu ki;  

Çok geç kaldım çok geç geldim…

İlk pişmanlığımdı Kâbe’me bu kadar geç kaldığımı hissetmem, ilk pişmanlık dedim çünkü nice pişmanlıklar gönlümü yırttı geçen her bir saniyede. 

İşte ahiret filminin fragmanı! Günahlar hatalar sıralanmaya başlıyor benim içinde tövbe et diye bağıra bağıra…

Allah’ım bu ne kalabalık! Bunca insan tek bir dua olmuşken Mekke’den dua geri dönermi? Herkes ALLAAAH diye dua ediyor sesleniyor hiç cevapsız bırakırmısın bu candan gelen nidaları!

Üstümüzde onlarca selam var, dua isteyenler…

Beytullah’a dönüp selamları iletiyorum, aleyküm selam diyerek sevgiyle alıyor…

Geride kalanları hatırlamakda zorluk çektiğimiz, ezan sesini dinlemek için zihin sesimizi bile durdurduğumuz  yerdeki tozuna bile hasret olduğumuz başka bir boyuttayız! 

Aslında tamda şimdi hayattayız…

Gelmek yıllar aldı peki vuslatta zaman nasıl bu kadar hızlı aktı?